ΑΠΟΛΛΩΝ

Θεός της μαντικής τέχνης, της μουσικής και του χορού, της ηθικής τάξης και της λογικής. Ήταν ακόμα θεραπευτής θεός.

Απόλλων < απόλλυμι = απολλύω, καταστρέφω, φονεύω Ο θεός της ουρανίας μουσικής και της νεότητος ο απολλύων τις μορφές Υιός του Διός και της Λητούς, η οποία είναι κόρη των τιτάνων Κοίου και Φοίβης (εξ ου και Φοίβος, ως έκγονος αυτής).
Η αδελφή της Λητούς, Αστερία (υπαινιγμός και περί των αστρολογικών επιδράσεων, οι οποίες κατά την πρωτογενή κατάσταση παραμένουν ενδόμυχες και εκδηλώνονται ενστικτωδώς, αργότερα δε ο Ποσειδώνας, δια της τριαίνης, αναφαίνει αυτές στην συνείδηση), αποφεύγουσα τον ερωτικό Δία κατέπεσε στην θάλασσα και παρέμεινε ως βράχος, λίγο κάτω από την επιφάνεια. Αργότερα, ο Ποσειδών με την τρίαινά του, την ανέβασε και την εξεδήλωσε – φανέρωσε, γι’ αυτό και της εδόθη το όνομα Δήλος. Την νησίδα αυτή, ο Ζεύς την εστερέωσε με αδαμαντίνους αλύσους. Εκεί κατέφυγε η Λητώ, διωκομένη από τον Πύθωνα, και εγέννησε τα δίδυμα αδέλφια, Απόλλωνα και ‘Αρτεμις. Κάποτε ρώτησαν τον Πυθαγόρα, τι είναι ο Απόλλων κι εκείνος, δίχως να μιλήσει, γύρισε κι εκοίταξε προς τον Ηλιο.   Ο,τι είναι ο ήλιος, λοιπόν, για την ζωή, είναι ο Απόλλων για τον πολιτισμό μας, ό,τι δύναται να συμβολίζει το φως (πνευματικότης, αίγλη, ακτινοβολία, τελειότης, αρμονία, δόξα κ.α.), έχει ως κυβερνήτη τον υπέρλαμπρο θεό.

Είναι ο κυρίαρχος θεός της εξελίξεως του εκδηλωμένου κόσμου της ζωής.

Το είδωλο του θεού συμβολίζει κάθε τι στην ωραιότερη εκδήλωσή του. Τις τέχνες στην ακμή τους, την ίδια την ζωή στο μεγαλείο της, (νεότης, ομορφιά, αρτιότης), καθ’ ότι έργο του είναι η ολοκλήρωσις των διαδικασιών. Είναι, επίσης, σύμβολο – αρχέτυπο του ιδανικού, είναι το όραμα εκείνο που κατευθύνει τις σκέψεις των ανθρώπων, ώστε να τελεσφορούν στα έργα τους. Ο,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο πολιτισμός μας, έχει δημιουργηθεί με πρότυπο αρμονίας τον θεό του φωτός.

Ως προς τις ανθρώπινες πνευματικές ιδιότητες, ο Απόλλων συνδέεται με την εξελικτική πορεία προς την σοφία, που αποκτούν οι άνθρωποι μέχρι το ηλιοβασίλεμα της ζωής τους, όταν η ώριμη σκέψις, πλήρης εμπειριών, έχει απαλλαγεί από τυχόν υβριστικές υπερβολές της νεότητας.

Ο Φοίβος είναι ο μοναδικός θεός ο οποίος έχει την ικανότητα της πραγματικής μαντικής τέχνης, ενώ μερικώς (κυρίως για προβλέψεις) την κατέχει και ο Ερμής

 Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών διαφορετικών μεθόδων, είναι, ότι, ο Απόλλων διαχειρίζεται την ολοκλήρωση των μορφών, άρα δύναται εκ των προτέρων να γνωρίζει ποία θα είναι η κατάληξις ενός ήδη διανοιγέντος κύκλου. Ως θεός της ωριμάνσεως των καρπών ( δηλαδή της καταγραφής του γενετικού κώδικος), είναι ο μόνος που γνωρίζει τις προδιαγεγραμμένες ιδιότητες και ικανότητες των φυσικών υποστάσεων, τις οποίες άλλως τε εφορεύει, άρα και τις εξελίξεις αυτών. Ενώ ο Ερμής, ως θεός της επικοινωνίας και των λελογισμένων πράξεων, ερμηνεύει και προβλέπει μέσω υπολογισμών, εξάγει αληθή συμπεράσματα, αλλά τα προσδιορίζει με μαθηματική αναγωγή επί της εξελικτικής διαδικασίας, ως κοινωνός του κόσμου

Η μυστηριακή όψη της μαντικής τέχνης αποτελεί αντικείμενο επικοινωνίας με άλλους κόσμους, μη προσιτούς σε αμυήτους. Σχετίζεται με την εντελέχεια των εμβίων/εμψύχων όντων, με το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα μιας καταστάσεως, η οποία θα προκύψει στο μέλλον, βάσει της ειμαρμένης των υποστάσεων που μετέχουν στις διαδικασίες. Δεν προσδιορίζονται εξωτερικά εκφραστικά γνωρίσματα, παρά μόνον οι βασικές αρχές του επερχομένου γεγονότος και για τον λόγον αυτόν, ο χρησμός εμφαίνεται πάντοτε αινιγματικός και όχι εκ προθέσεως πολιτικού ελιγμού ή υπεκφυγής.

Ένα σημαντικώτατο έργο του θεού Απόλλωνος είναι η απώλεια της μορφής, η οποία επέρχεται μετά την ωρίμανση, καθ’ ότι «κατακαίγεται» το υλικό σώμα από τις διάπυρες ακτίνες του Ηλίου και μετουσιώνεται. Κάθε έμβιο ον, όταν φθάσει στο ανώτατο εξελικτικό στάδιο «αυτοκαταστρέφεται», γιατί ενέχει την βακχική εντελεχή λειτουργία.

Η κατάπαυση του προμηθείου –τιτανίου πυρός είναι το μυστηριακό έργο εκ του οποίου έλαβε την προσωνυμία Πυθοκτόνος. Είναι δε ο μόνος κυρίαρχος την ηλιακών δυνάμεων, οι οποίες «πυρακτώνουν» τα σώματα και εκφύονται οι μορφές από το χάος.

Η μυστηριακή πτυχή της ωρίμανσης, σχετίζεται με την ολοκλήρωση της διαδικασίας καταγραφής της ταυτότητας των ειδών, σε έναν κώδικα άτρωτο στο πέρασμα του σχετικού χρόνου (συσπείρωσις της μορφής και προσωρινή έξοδος εκ της κινήσεως του τροχού της ζωής). Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την διαδικασία αυτή ως μια φυσική αυτόματη προστατευτική αντίδραση της ζωής, ενώπιον του επερχομένου χειμώνα (προκειμένου να διέλθει τις επόμενες μοίρες του κύκλου της ζωής), τελουμένη υπό την εποπτεία του Απόλλωνα. Κατά την διαδικασία του σχετικού χρονικού κύκλου της ωριμάνσεως καθορίζεται ο χαρακτήρας (βάσει του γεωφυσικού δυναμικού), όπως και τα φυλετικά χαρακτηριστικά (βάσει της διατάξεως των τιτάνων).

Η κατά είδος αποτύπωσις του γενετικού κώδικος επί του υλικού κόσμου, όλων των εμβίων όντων, είναι έργον μυστηρίου του Απόλλωνος. Επιτυγχάνεται δε με την σταδιακή ωρίμανση των σπόρων, λίγο πριν ο ήλιος της ζωής επιτρέψει στον κυρίαρχο του σκότους, να τελέσει το έργο του.

Ο Φοίβος αποτυπώνει αρμονικές συνθέσεις υπεροχών (συγχορδιών των κοσμικών δονήσεων), των διαφορετικών νόμων επί των υλικών φορέων-υποστάσεων. Η πολυσύνθετη αυτή αρμονία στην οποία συμμετέχει η Ήρα, δημιουργεί ένα είδος αγρηνού (μάλλινο δίκτυ του Βάκχου). Ο τελευταίος δε έχει καταγραφεί επί του Δελφικού Ομφαλού.

Αναλόγως του υλικού φορέα (π.χ. σπόρου), σχηματίζονται διαφορετικές κρυσταλλικές συνθέσεις και καταγράφεται ένας συγκεκριμένος γενετικός κώδικας για κάθε μορφή ζωής. Διαφορετικά, κατά την αναπαραγωγή, θα ήταν δυνατόν να συγχέεται ή να αλλοιώνεται η ταυτότητα των ειδών. Υπερισχύουν όμως διαφορετικοί συνδυασμοί των κοσμικών δονήσεων, οι οποίοι καταγράφουν ιδίους μεν κώδικες ανά είδος, διαφορετικές δε εκφραστικές συντεταγμένες (υπό των Μοιρών κ.α.).

Η αποτύπωση της ταυτότητας του είδους είναι μια επιτακτική (λόγω περιοδικότητας) καταγραφή, συσπείρωση επί κώδικος (συμβόλου), μνήμες απαραίτητες, παραμένουσες σε κατάσταση λήθης, από τις οποίες εκπτύσσεται αυθόρμητα και πάλι η μορφή. Μίμησις της ίδιας αυτής φυσικής λειτουργίας είναι και η χρήσις των ιερών συμβόλων της παραδόσεώς μας.

Η γέννησις του Απόλλωνος ετελέσθη στην Δήλο, η οποία τον εξεδήλωσε-εφανέρωσε, στο κέντρο μάλιστα του ελληνικού πολιτισμού, καταμεσίς στο ηλιόλουστο Αιγαίον Πέλαγος, ορίζουσα έτσι την Ελλάδα, ως τον χώρο ενάρξεως της ζωής και το αιώνιο επίκεντρο της φιλοσοφίας όλου του κόσμου.

Ο σημαντικότερος ναός του θεού Απόλλωνος, ταυτόσημος με το περίφημο πνευματικό κέντρο της Ελλάδος, ευρίσκεται εις την μεσημβρινώς εστραμμένη δίκορφη πλάκα, εις τους λοξούς βράχους των Δελφών.

Ο θεός αναπαριστάται με το χρώμα του χρυσού, επειδή συμβολίζει και τις χρυσές ακτίνες του ηλίου, προς τούτο δε κρατεί στα χέρια του τόξο, δηλώνων ούτως ότι βάλλει μακρόθεν. Επίσης, αναπαριστάται και με την επτάχορδη λύρα, η οποία συμβολίζει τους επτά κοντινούς πλανήτες (οι οποίοι φέρουν ονόματα θεών). Περιστρεφόμενοι γύρω από τον Ήλιο, διαγράφουν τα αιθέρια σώματα της Γης (τα οποία είναι αντίστοιχα με αυτά του σώματός μας) και δημιουργούν έτσι αρμονικές κοσμικές δονήσεις.

Παίζων την λύρα του, δημιουργεί – κατά τον Πυθαγόρα – την ουρανία μουσική, ρυθμίζων έτσι τις εποχές του έτους και τις ώρες. Επομένως, ο Απόλλων κατέχει τις συνθέσεις των ιερών ειδώλων και την σφραγίδα της γονιδιακής ταυτότητας. Η κωδική καταγραφή ιδεών και συμβόλων, μιμείται το έργο του, καθ’ ότι – χάρις στις Μούσες – αναβιώνουν στις ψυχές των επερχομένων γενεών. Εκ της ιδιότητας αυτής έλαβε την προσωνυμία Μουσαγέτης (ηγέτης των Μουσών). Οπότε, ο Χρυσολύρης θεωρείται προστάτης του πολιτισμού εν γένει, ιδιαιτέρως πρέπει να τιμάται και ως προστάτης του γραπτού λόγου, καθώς και του σχεδιασμού των συμβόλων.

Ο Φοίβος εποπτεύει τα μεγαλύτερα πεδία, αλλά και τους μικρούς κύκλους της ζωής, μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, με χαρακτηριστικότερο κύκλο, αυτόν του έτους, όπου οι μορφές έρχονται και παρέρχονται. Παρομοίως λειτουργεί ο ισόβιος κύκλος του ανθρώπου, επιφέρων το «λιπαρόν γήρας» κατά το τέλος του βίου. Ο Απόλλων, ως θεός της ωριμάνσεως, επιφέρει το τελικό πνευματικό έργο ως Πυθοκτόνος, δηλαδή απολλύει την οφιογενή δαιμονική μορφή του γηίνου γένους, η οποία ακολουθεί κάθε άτομο έως ότου μυηθεί

(Τό νά αυτοτιτλοφορείσαι “Ελλην” καί τό νά έχης συνείδηση τί αυτή η έννοια σημαίνει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα.”Ελλην” σημαίνει Φώς καί Πνεύμα. Σημαίνει Ανθρωπος καί Εξανθρωπιστής. Σημαίνει Αρετή καί Κάλος κι Ανδρεία. Σημαίνει Ελευθερία καί Δίκαιον καί σεβασμό Ετεροδόξων. “Ελλην” σημαίνει Αρμονία καί Ηθος καί Ερως γιά τήν Φύση καί τόν Κόσμο.Βαρύ τό φορτίο τής κληρονομιάς ενός τέτοιου ονόματος καί λίγοι έχουν τό δικαίωμα νά τό φέρουν. Περικλής Γιαννόπουλος 1870-1910)

Πηγή: Τα κείμενα για τον θεό Απόλλωνα είναι αποτέλεσμα κοπιαστικής εργασίας και έρευνας των Ορφικών και Πλατωνικών κειμένων και των σχολίων του Πρόκλου, μιας ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ ΚΟΡΗΣ, η οποία φέρει επάξια το όνομα ΕΛΛΗΝΙΣ. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο!!!

http://enneaetifotos.blogspot.gr

theancientweb.wordpress.com