Φανταστείτε ότι προσπαθείτε να σχετιστείτε με κάποιον που αποφεύγει να σας κοιτάξει στα μάτια, είναι συνεχώς νευρικός ή αφηρημένος και αντιδρά κατεβάζοντας ρολά, βάζοντάς το στα πόδια ή ξεσπώντας με οργή όταν κάτι τον πειράζει – εν ολίγοις, φανταστείτε ότι προσπαθείτε να σχετιστείτε με έναν άνθρωπο που νιώθει βαθιά ντροπή για τον εαυτό του.

Ακούγεται δύσκολο, έτσι δεν είναι;

Όταν κάποιος αισθάνεται θεμελιωδώς ελαττωματικός ως άνθρωπος και πασχίζει να κρύψει αυτή την πεποίθηση, η συναναστροφή μαζί του δεν είναι εύκολη.

Ακόμα και αν συναισθανθείτε την ντροπή, τη μοναξιά και τον πανικό του, ακόμα και αν δεν σας αποθαρρύνουν αυτές οι ανακαλύψεις, εκείνος ούτε θα ησυχάσει ούτε θα σας εμπιστευτεί. Θα αποκρούσει τις προσπάθειές σας να τον προσεγγίσετε και δεν θα επιτρέψει να τον αγαπήσετε.

Στο μυαλό του το να αφεθεί σε μια σχέση θα σήμαινε ότι εκτίθεται στον κίνδυνο να αποκαλυφθεί το ντροπιαστικό «μυστικό» του. Ότι αφήνει έναν εαυτό τον οποίο αντιλαμβάνεται ως ανάξιο, στο έλεος της κρίσης και αξιολόγησης των άλλων.

Ο άνθρωπος αυτός δεν αναζητά χαρά ή ευχαρίστηση στις σχέσεις του, αγωνίζεται να αποφύγει τον πόνο.

Δεν παίζει για να κερδίσει, παίζει για να μην χάσει.

Και, μερικές φορές, βγαίνει από τον αγώνα τελείως.

Ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΣΧΕΤΙΖΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Το πρόβλημα με την ντροπή είναι η αίσθηση ότι είμαστε ανάξιοι να αγαπηθούμε και ο φόβος ότι θα μας απορρίψουν ή εγκαταλείψουν μόλις το ανακαλύψουν.

Γι’ αυτό παριστάνουμε ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε και γι” αυτό αποφεύγουμε να προσφέρουμε ή να λάβουμε οικειότητα. Εξαιτίας της ντροπής, είμαστε επιφυλακτικοί και αμήχανοι με τους άλλους και, γενικά, η ανθρώπινη αλληλεπίδραση δεν μας βγαίνει φυσικά και αυθόρμητα – έχει κόπο.

Προφανώς και έχουμε επιθυμία να συνδεθούμε, αλλά έχουμε μάθει να την εκφράζουμε με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο.

Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας για σεβασμό, εκτίμηση ή συμπάθεια μέσα από αρνητικούς τρόπους όπως η επιθετικότητα, η περιφρόνηση, η άσκηση δύναμης[1], ακόμα και η αρνητική παρουσίαση του εαυτού μας.

Στην πραγματικότητα, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε, αντιλαμβανόμαστε τις αλληλεπιδράσεις που προκαλούν ντροπή ως τον μοναδικό τρόπο να συνδεθούμε με τους άλλους![2] Και φυσικά τους αποξενώνουμε όλους.

Είμαστε εναλλάξ αμυντικοί, επιθετικοί ή παθητικά επιθετικοί. Είμαστε απρόβλεπτοι, απροσπέλαστοι και, μερικές φορές, τρομακτικοί. Ακόμα και το χιούμορ μας είναι παράξενο.

Σε αντίθεση με το «νορμάλ» χιούμορ που βαθαίνει τη διαπροσωπική επαφή, τα δικά μας σαρκαστικά και αυτοσαρκαστικά σχόλια, παγώνουν αντί να θερμαίνουν τα αίματα

ΤΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ…

Καταρχάς, οι σχέσεις μας δεν αφορούν τη Συνάντηση.

Δεν αφορούν την επιθυμία να μοιραστούμε με κάποιον τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα όνειρα και τον πόνο μας, αλλά αφορούν ευθέως την αξία μας.

Η κάθε σχέση μετράει μόνο στο βαθμό που αποδεικνύει κάτι για εμάς.

Οι άνθρωποι μετρούν μόνο στο βαθμό που μπορούν να καθρεφτίσουν τη μοναδικότητα και σπουδαιότητά μας,δηλαδή μόνο αν μπορούν να αναπληρώσουν την τεράστια αίσθηση αναξιότητας που νιώθουμε.

Συχνά, σκεφτόμαστε ότι μια «σωστή» και «επιτυχημένη» σχέση θα δήλωνε δημοσίως ότι είμαστε «κανονικοί» άνθρωποι, θα συμπλήρωνε το «πακέτο» που θα αποδείκνυε σε εμάς και τους άλλους ότι αξίζουμε κάτι.

Συγχρόνως, αισθανόμαστε ότι είναι λιγότερο απειλητικό να σχετιζόμαστε με ανθρώπους τους οποίους αντιλαμβανόμαστε ως «κατώτερους», δηλαδή ανθρώπους τους οποίους νομίζουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε ευκολότερα, είτε επειδή έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, είτε επειδή έχουν χαλαρά όρια, είτε επειδή γενικώς έχουν «θέματα».

Στην πράξη βέβαια, όπως όλοι οι άνθρωποι, καταλήγουμε να σχετιζόμαστε με εκείνους που πιστεύουμε ότι μας αξίζουν ή, διαφορετικά, με εκείνους που έχουν το ίδιο συναισθηματικό επίπεδο με εμάς.

Επιλέγουμε στρατηγικά και σχεδόν ψυχαναγκαστικά, να σχετιστούμε με ανθρώπους που παλεύουν κι εκείνοι με την ντροπή και οι οποίοι αναμένεται να επιβεβαιώσουν τα χειρότερα που πιστεύουμε για τον εαυτό μας.

Σημειώστε όμως ότι, αν έχουν και οι δύο ντροπή, δεν μιλάμε για σχέση πλέον, αλλά για τις αγωνιώδεις προσπάθειες δυο βαθιά πληγωμένων ανθρώπων να αποφύγουν την απόρριψη και την εγκατάλειψη.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

Όταν οι σχέσεις, η οικειότητα και ο Άλλος βιώνονται ως απειλητικά, ιδού τα αποτελέσματα:

Ντρέπονται οι δυνατοί;

Νόμος: Όταν η σχέση περιστρέφεται γύρω από την ντροπή, μοιραία περιστρέφεται και γύρω από τη δύναμη.

Η ιδέα είναι ότι, αν αποδυναμώσουμε τον άλλον, εμείς θα είμαστε ασφαλείς και εκείνος δεν θα είναι σε θέση να μας πληγώσει.

Η κλασική μέθοδος είναι να τον μειώνουμε και να τον επικρίνουμε υπονοώντας ότι δεν είναι αρκετά καλός για εμάς, να προσπαθούμε να τον κατατροπώσουμε διανοητικά, να του υποδεικνύουμε πώς πρέπει να σκέφτεται ή να φέρεται ώστε να μην μας ντροπιάζει και να μην του λέμε ποτέ καλή κουβέντα.

Ο μηχανισμός είναι απλούστατος και λειτουργεί καλά:

Προβάλλουμε σε έναν καλό δέκτη τη δική μας πάγια αίσθηση αναξιότητας και καταφέρνουμε να τον κάνουμε να νιώσει μικρός και λίγος, αναδημιουργώντας εντός του την ντροπή που αισθανόμαστε εμείς.

Αν καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε την ντροπή του, εκείνος παραδέχεται την «κατωτερότητά» του και μπαίνει στη θέση του κυνηγού προσπαθώντας να μας αποδείξει ότι είναι άξιος σύντροφος για την «μεγαλειότητά» μας.

Γενικά, δεν ξέρουμε τι θα πει ισότητα, συνεργασία ή αμοιβαιότητα. Είμαστε πολύ ανταγωνιστικοί για να πιαστούμε φίλοι.

Τι δουλειά έχουν τα συναισθήματα στην κουβέντα μας;

Η πιο συνηθισμένη άμυνα όταν έχουμε ντροπή είναι να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να κλείνουμε τους άλλους απέξω.

Πώς είναι δυνατόν να αφήσουμε κάποιον να πλησιάσει αν ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε;

Αποσυρόμαστε συναισθηματικά κρύβουμε αυτά που σκεφτόμαστε, αποφεύγουμε ανεπιθύμητα θέματα συζήτησης ή χρησιμοποιούμε παιχνίδια δύναμης όπως λέγαμε προηγουμένως, προκειμένου να κρατήσουμε την οικειότητα μακριά.

Ακόμα και η τάση να κουκουλώνουμε τα προβλήματα και να μην διαφωνούμε, που επιφανειακά μοιάζει με συναίνεση και αρμονία, στην πραγματικότητα χρησιμεύει επίσης για να κρατάει την οικειότητα μακριά.

Το πρόβλημα με την έλλειψη επικοινωνίας είναι ότι στερούμαστε τη βασική πηγή πληροφόρησης και βελτίωσης μιας σχέσης. Αν είμαστε απρόθυμοι ή ανίκανοι να δώσουμε και να λάβουμε ειλικρινή και εποικοδομητική ανατροφοδότηση, η αποσύνδεση και διάλυση μας περιμένουν στην επόμενη γωνία.

Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι προσπαθώντας να αποφύγουμε τα αρνητικά συναισθήματα, συγχρόνως αποφεύγουμε και τα θετικά. Μαζί με τα δυσάρεστα θάβουμε και τα ευχάριστα, σε μια λογική του τύπου: «Αν είναι να ρισκάρω να αισθανθώ άσχημα, καλύτερα να μην αισθανθώ τίποτα».

Που είσαι, δεν σε βλέπω…

Όταν προσπαθούμε συνεχώς να αποφύγουμε την ντροπή, ο κόσμος συρρικνώνεται γύρω από τις ανάγκες μας, σε σημείο που εξανεμίζεται η ενσυναίσθηση προς τους άλλους.

Στην κορυφή της ατζέντας μας δεν βρίσκεται η αυθεντική αλληλεπίδραση, αλλά η ανάγκη να παρουσιάσουμε μια συγκεκριμένη εικόνα, να πάρουμε επιβεβαίωση και να προστατέψουμε την ευαλωτότητά μας –δεν περισσεύει χρόνος ή ενέργεια για τον άλλον.

Έχουμε τις ατομικές μας επιδιώξεις, ο άλλος έχει τις δικές του και είναι αδιάφορο αν οι μεν και οι δε συναντιούνται κάπου.

Αυτό που μένει στο τέλος είναι μια γεύση ανικανοποίητου και η αίσθηση ότι κανένας δεν είδε και δεν κατάλαβε πραγματικά κανέναν.

Είμαστε σαν τα μικρά παιδιά που αν δεν γίνει το δικό τους, αδυνατούν να μπουν στη θέση του άλλου και να καταλάβουν τις δικές του ανάγκες, χτυπούν κάτω το πόδι και λένε: «σε μισώ».

Ας μην μιλήσουμε για σεξ καλύτερα

Η ντροπή και η σεξουαλικότητα σχετίζονται στενά και είναι λογικό.

Μιλάμε για μία από τις πιο στενές διαπροσωπικές επαφές με υψηλό βαθμό κυριολεκτικής και μεταφορικής γύμνιας.

Ανησυχούμε για το πώς θα κρίνει ο άλλος το σώμα μας και τον τρόπο που αυτό λειτουργεί, ντρεπόμαστε να εκφράσουμε ανοιχτά την επιθυμία μας και έχουμε μεγάλη αγωνία για την απόδοσή μας, για το αν είμαστε «καλοί».

Πολύ συχνά, κάνουμε πίσω από σεξουαλικές συνευρέσεις λόγω ντροπής.

Τα πηγαίνουμε λίγο καλύτερα όταν προσεγγίζουμε το σεξ με τρόπους που δεν μας αγγίζουν συναισθηματικά ή σε συνθήκες όπου δεν πυροδοτείται η ντροπή μας, όπως είναι η κατανάλωση πορνογραφίας, ο αυτοερωτισμός ή το περιστασιακό σεξ με ανθρώπους που δεν αισθανόμαστε «απειλητικούς».

Επίσης, μπορούμε κάπως να χαλαρώσουμε αν καταφέρουμε να λειτουργήσουμε εντελώς μηχανικά σαν να μην είμαστε εκεί, αλλά είναι κομματάκι δύσκολο να βρούμε ανθρώπους που θα θεωρήσουν διασκεδαστική μια τέτοια διευθέτηση.

Πετάω τη σκούφια μου για καβγά

Τις περισσότερες φορές, η σχέση που περιστρέφεται γύρω από την ντροπή θυμίζει πεδίο μάχης.

Οποτεδήποτε νιώθουμε άσχημα έχουμε την έντονη ανάγκη να αντιδράσουμε στις δυσάρεστες αισθήσεις ή να τις προβάλλουμε στον άλλο.

Είμαστε υπερευαίσθητοι σε υποτιθέμενα σημάδια ασέβειας ή ταπείνωσης και, συχνά, ερμηνεύουμε αθώα γεγονότα ως προσωπικές επιθέσεις, με αποτέλεσμα να αντιδρούμε υπερβολικά ή δυσανάλογα σε σχέση με την κατάσταση.

Αν και ο άλλος κάνει το ίδιο, οι συγκρούσεις κλιμακώνονται.

Ο καθένας εισπράττει απόρριψη από τη συμπεριφορά του άλλου και αρχίζει να κατηγορεί προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του, οι αμοιβαίες κατηγορίες οδηγούν σε κλιμάκωση της ντροπής και περισσότερες κατηγορίες, η ένταση και η απόσταση αυξάνονται και η επικοινωνία γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.

Η ιδέα είναι ότι προσπαθούμε να μειώσουμε τον άλλον ώστε να μην μπορεί να μας κάνει το ίδιο. Η αλήθεια είναι ότι η σχέση δέχεται ισχυρότατα πλήγματα, αλλά μπροστά στον κίνδυνο της ντροπής, προτιμούμε να μας φοβούνται παρά να μας αγαπούν.

Εν κατακλείδι, αν έχουμε ντροπή και είμαστε μαζί, τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα είμαστε τσακωμένοι. Ή παρεξηγημένοι. Ή μουτρωμένοι.

Δεν με έχεις πείσει για την αγάπη σου

Ενώ έχουμε μεγάλη ανάγκη την επιβεβαίωση του άλλου και την αναζητούμε ενεργητικά, έχουμε δυσκολία να τη δεχτούμε.

Πάντοτε, στην άκρη του μυαλού μας, έχουμε το φόβο ότι ο άλλος θα θελήσει να μας εκμεταλλευτεί, να μας κοροϊδέψει ή να παίξει μαζί μας.

Ακόμα και αν μας διαβεβαιώνει για την αγάπη του, δεν τον πιστεύουμε.

Βλέπετε, ο κόσμος μας είναι διαστρεβλωμένος. Η θετική προσοχή, αν και επιθυμητή, δεν είναι σε συμφωνία με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, ενώ η αρνητική είναι σαν το κλειδί που ταιριάζει με την κλειδαριά.

Ζητάμε διαβεβαιώσεις, αλλά στην πραγματικότητα περιμένουμε να εισπράξουμε κριτική, οπότε αν λάβουμε αναγνώριση την αμφισβητούμε και μαζί αμφισβητούμε τις προθέσεις εκείνου που μας την προσφέρει.

Με την καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης μας, καταφέρνουμε να βαθύνουμε ακόμα περισσότερο το ρήγμα στη σχέση και, κυρίως, στερούμαστε την επιβεβαίωση που τόσο πολύ χρειαζόμαστε.

Το θέμα είναι ότι, ακόμα και αν λάβουμε χίλιες δυο διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί κάποιος θέλει να κάτσει μαζί μας, τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι καλύτεροι.

Στην ανάγκη θα ζήσω και με ψίχουλα

Μια κάπως διαφορετική συμπεριφορά που επίσης οφείλεται στην ντροπή είναι η τάση μας να φερόμαστε υποτακτικά στη σχέση.

Πιστεύοντας ότι ο άλλος θα αηδιάσει αν μας γνωρίσει πραγματικά, κρύβουμε οτιδήποτε φανταζόμαστε ότι θα δημιουργούσε πρόβλημα, με την ελπίδα ότι εκείνος θα μας κρατήσει στη ζωή του.

Αλλά έτσι καταλήγουμε συχνά με ανθρώπους που δεν νοιάζονται για εμάς ή που έχουν ξεκάθαρη πρόθεση να μας χρησιμοποιήσουν. Δίνουμε πάτημα με την παθητικότητα και ανεκτικότητά μας να προσπαθήσουν κάποιοι να μας χειριστούν δημιουργώντας μας ενοχή, φόβο ή υποχρέωση.

Και το χειρότερο είναι ότι παγιδευόμαστε στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία και καταλήγουμε με ακόμα μεγαλύτερη ντροπή: γινόμαστε υποτακτικοί επειδή πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε και όντας υποτακτικοί φερόμαστε με τρόπους που στέλνουν το μήνυμα ότι όντως δεν αξίζουμε και ούτω καθεξής.

Είναι ένα είδος παραίτησης και μαζί αυτοταπείνωσης με βάση το σκεπτικό: «Ξέρω ότι δεν μου φέρεται καλά, αλλά ποιος άλλος θα με ήθελε;».

Ας τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα

Συχνά, προσπαθούμε να προλάβουμε το «κακό».

Προκαλούμε οι ίδιοι την απόρριψη και εγκατάλειψη που τόσο φοβόμαστε και ξεμπερδεύουμε.

Σαμποτάρουμε τη σχέση, πληγώνουμε και απαξιώνουμε τον άλλον και γενικά με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους δηλώνουμε: «Κοίταξέ με, δεν μπορείς να με αγαπήσεις, δεν υπάρχει τίποτα για να αγαπήσεις εδώ».

Ο στόχος είναι να ουδετεροποιήσουμε τη σημασία του άλλου και να μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε διατηρώντας τον έλεγχο.

Οι άνθρωποι όντως αποθαρρύνονται από την απόμακρη, επιθετική ή αδιάφορη στάση μας και, αργά ή γρήγορα, φεύγουν μακριά μας.

Αλλά εμείς είμαστε ήσυχοι ότι αυτή δεν είναι μια κανονική «απόρριψη» αλλά μια απόρριψη που μόνοι μας προκαλέσαμε και άρα μπορούμε να την αντέξουμε.

Προτιμούμε χίλιες φορές να αρνηθούμε την ανάγκη μας για τους άλλους και να μείνουμε μόνοι, παρά να αφήσουμε τη μοίρα μας στα χέρια τους.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΝΤΡΟΠΗΣ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

Το συμπέρασμα είναι ότι προβάλλουμε ακραίες εικόνες στους άλλους, μοιραία προκαλούμε ακραίες αντιδράσεις και το ίδιο ακραίες είναι και οι δικές μας αντιδράσεις.

Όταν οι άλλοι συντονίζονται με την εξιδανικευμένη εικόνα που τους παρουσιάζουμε, μπορούμε να τους αγαπήσουμε γιατί μας κάνουν να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας. Όταν όμως συντονίζονται με την επιθετικότητα, τη ψυχρότητα ή τους άλλους δαίμονες που καλύπτουν την ντροπή μας, τους μισούμε γιατί μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα για τον εαυτό μας.

Η στάση μας θυμίζει «ξαφνικό θάνατο».

Αν ο άλλος κάνει ένα «λάθος», αυτό σημαίνει ότι είναι ο «λάθος» άνθρωπος, που σημαίνει ότι η σχέση ολόκληρη είναι ένα «λάθος». Τη μία στιγμή είμαστε στο «είσαι ο άνθρωπος που γύρευα όλη μου τη ζωή» και την επόμενη στο «δεν θέλω να σε ξέρω».

Όπως το κάνουμε με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να δούμε τους άλλους στις κανονικές τους διαστάσεις – είτε τους εξιδανικεύουμε είτε τους υποτιμούμε. Κι εκείνοι, ακολουθώντας το παράδειγμά μας, είτε μας εξιδανικεύουν είτε μας υποτιμούν.

Στο μυαλό μας, είτε εμείς είμαστε ολοκληρωτικά καλοί και οι άλλοι ολοκληρωτικά κακοί είτε το ανάποδο.

Δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες και δεν αντέχουμε πιο ρεαλιστικές εικόνες.

ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ;

Όπως περίπου συμβαίνει με μία εξαρτητική συμπεριφορά, οι άμυνες που χρησιμοποιούμε στις σχέσεις μας για να προστατευτούμε από την ντροπή δημιουργούν ακόμα περισσότερη ντροπή.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση που κυνηγάμε κάποιον ενώ εκείνος μας απορρίπτει.

Προσπαθώντας να απαλλαγούμε από την ντροπή που μας προκαλεί η απόρριψή του, κάνουμε κάτι για να ακυρώσουμε την απόρριψη, όπως το να παρακαλέσουμε να γυρίσει κοντά μας, κίνηση που αν απορριφθεί μας αφήνει με ακόμα μεγαλύτερη ντροπή, η οποία μας κινητοποιεί να κάνουμε κάτι για να ξεπλύνουμε τη νέα ντροπή και πάει λέγοντας.

Η ντροπή αποδεικνύεται πιο πονηρή από εμάς – οτιδήποτε κι αν κάνουμε τη βρίσκουμε μπροστά μας.

Ακόμα και τις φορές που αποφασίζουμε συνειδητά να σχετιστούμε με τους άλλους από μία θέση που δηλώνει ότι έχουμε αυτοεκτίμηση και αγάπη για τον εαυτό μας, ποτέ δεν καταφέρνουμε να ξεφύγουμε – αργά ή γρήγορα θα αρχίσει η υπονόμευση και η αυτοϋπονόμευση.

Το περισσότερο που καταφέρνουμε είναι να μπούμε σε μια σχέση όπου δεν γνωρίζουν το «μυστικό» μας και να ζήσουμε τη φαντασίωση ότι είμαστε καλοί και αγαπητοί για μερικούς μήνες ή λίγα χρόνια, μέχρι η ντροπή να αναλάβει πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο και να τα διαλύσει όλα.

Και είναι κρίμα γιατί στο βάθος είμαστε ρομαντικοί.

Πάντοτε έχουμε την κρυφή ελπίδα ότι κάποτε θα γνωρίσουμε και θα ερωτευθούμε εκείνον που θα μας κάνει να νιώσουμε καλά για τον εαυτό μας, αλλά η φαντασίωση ποτέ δεν γίνεται πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα καταλήγουμε να νιώθουμε άσχημα και να επιβεβαιώνουμε αυτά που περισσότερο φοβόμαστε.

Στερούμαστε την αληθινή συνάντηση, δεν χαιρόμαστε την αλληλεπίδραση, δεν μπαίνουμε πραγματικά στη σχέση, τα θυσιάζουμε όλα προκειμένου να μην ντροπιαστούμε, αλλά πάντα καταλήγουμε περισσότερο ντροπιασμένοι. Και μόνοι.

Λες και αναζητούμε επίτηδες σχέσεις που θα επιβεβαιώσουν την ντροπή μας. Ίσως βέβαια, ασυνείδητα, κάνουμε αυτό που λένε: κυνηγάμε τα ίδια παθήματα μέχρι να μας γίνουν μαθήματα… ίσως.

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΛΟΓΩ ΝΤΡΟΠΗΣ

Όσα λέμε εδώ δεν αφορούν μόνο τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Οι σχέσεις που έχουμε με τον εαυτό μας, το φύλο μας, το σώμα μας, τα χρήματα, την εξουσία, τη ζωή εν γένει, είναι επίσης διαστρεβλωμένες.

Η ντροπή παρεμβαίνει ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο νοθεύοντας τα πάντα: το πώς σχετιζόμαστε, πώς αγαπάμε, πώς γινόμαστε γονείς, πώς δουλεύουμε, πώς παίρνουμε αποφάσεις, ποιο τρόπο ζωής επιλέγουμε, ακόμα και το πώς κάνουμε σεξ.

Συνήθως, τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά.

«Ξέρουμε» ότι είμαστε διαφορετικοί και «ξέρουμε» ότι κάτι είναι λάθος στον τρόπο που έχουμε μάθει να υπάρχουμε και να σχετιζόμαστε.

Κυρίως, «ξέρουμε» ότι εξανεμίζονται οι ελπίδες να συναντήσουμε τους άλλους σε έναν κόσμο αγάπης, σεβασμού και αξιοπρέπειας. Ανησυχούμε ότι η ντροπή μας δεν είναι προσωρινή, αλλά ισόβια και μη αναστρέψιμη.

Όταν πιάνουμε πάτο, φτάνουμε να σκεφτόμαστε ότι θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε μόνοι. Εξόριστοι.

Και, δυστυχώς, από αυτό το σημείο μέχρι την παραίτηση, τις εξαρτήσεις, τις εμμονές και άλλες «διαταραχές», είναι μόνο ένα τσιγάρο δρόμος.

Αλλά δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε μέχρι εκεί – μερικές φορές, οι «αποτυχίες» βγαίνουν σε καλό.

Η κρίση ταυτότητας που ακολουθεί τη διάρρηξη των δεσμών με τους άλλους μπορεί να βγει σε καλό.

Μπορεί να γίνει η αφορμή να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε ουσιαστικές σχέσεις με τους άλλους και τη ζωή, αν δεν καταφέρουμε πρώτα να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας. Αν δεν καταφέρουμε δηλαδή να αντικρίσουμε, παλέψουμε και νικήσουμε την ντροπή.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ

Μερικές φορές, όταν κάποιος φεύγει αφήνει πίσω την ντροπή του.

Για κάποιους ανθρώπους, το να γνωρίζουν ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος που είδε γυμνό το βασιλιά, ακόμα και αν δεν φοβήθηκε και δεν αηδίασε με αυτό που είδε, είναι πολύ για να το αντέξουν. Θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν τον άνθρωπο και, κυρίως, θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν και να αφήσουν στο παρελθόν μια εκδοχή του εαυτού τους για την οποία ντρέπονται.

Αν, λοιπόν, είστε θυμωμένοι ή πικραμένοι επειδή κάποιος δεν ανέλαβε ποτέ το δικό του μερίδιο ευθύνης, δεν έδειξε ποτέ να μετανιώνει για τίποτα, δεν έκανε καν μια προσπάθεια να επανορθώσει, δεν αναγνώρισε ποτέ τη δική σας εμπειρία και δεν άκουσε ποτέ τη δική σας πλευρά της ιστορίας, τότε, ανάμεσα στις άλλες υποθέσεις που θα κάνετε για τη στάση του, θυμηθείτε να εξετάσετε και το ενδεχόμενο να ντρέπεται…

Από την άλλη, αν η δική του έλλειψη προσπάθειας, σας κάνει να σκέφτεστε ότι εσείς δεν είστε αρκετά σημαντικοί ή αρκετά καλοί ώστε να αξίζετε ή να κινητοποιήσετε μια τέτοια προσπάθεια, τότε θα σας έλεγα να εξετάσετε το ενδεχόμενο να έχει ενεργοποιηθεί και αναλάβει τα ηνία η δική σας ντροπή…

ΒΙΒΗ ΦΑΤΟΥΡΟΥ

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

ΠΗΓΗ

http://www.vivifatourou.gr/2015/05/ntrepomaste-anti-na-agapiomaste.html